Wielka Sowa otulona welonem, czyli trochę inaczej o Górach Sowich

Majówkowa wyprawa w Góry Sowie zamiast rozkwitu wiosny zaoferowała morze mgieł i morze chmur. W powietrzu ciężkim od wilgoci welon z mgieł pokrywał prawie wszystko. Z jednej strony trochę szkoda, że nie zobaczyłam widoku z wieży na szczycie Wielkiej Sowy, z drugiej zaś strony to bardzo ekscytujące, gdy idziesz górskim szlakiem zasnutym mgłą, gdzie perspektywa bardzo się skraca, a serce ogarnia niepokój, bo nie jesteś pewien, czy obiekt wyłaniający się z owej mgły to góra, człowiek, dziki zwierz czy duch.

W tym wszystkim najlepsze jest to, że wkraczając w taki tajemniczy, górski las zostawiasz życie i codzienność za sobą. Całą uwagę skupiasz na tym, aby dojść do celu. Koncentrujesz się na omijaniu przeszkód. Analizujesz którą drogą iść, aby móc przejść i nie utknąć w błocie. Omijając kałuże przeskakujesz lekko z kamienia na kamień i przypominasz sobie dzieciństwo, gdy z radością specjalnie brodziłeś w błotnistej masie. Teraz jednak z tą samą radością odkrywasz zalesione szlaki, słuchasz szumiących potoków, wchłaniasz zapach świerku i masz nadzieję zobaczyć muflona.

I nic nie szkodzi, że natrafiasz jedynie na owce.

Pomimo niesprzyjającej pogody, na szklaku nie czujesz się odosobniony. Spotykasz całe roześmiane rodziny, zakochane pary, samotnych wędrowców i górskich biegaczy. Każdy przybył w innym celu, ważnym dla siebie i dla swoich potrzeb.

Zmarzniętych i głodnych wędrowców ugoszczą klimatyczne wnętrza górskich schronisk, gdzie serwowany krem z borowików i pierogi ruskie naprawdę smakują jak domowe.

A w drodze powrotnej do domu, gdy baśniowe góry zostały już dawno za plecami, a roześmiana twarz i ubłocony strój przypomina Ci jeszcze o pięknej krainie lasów i rzek, podśpiewujesz sobie pod nosem:

Świecie mój daj mi żyć
Z dala stój nie patrz w moją stronę
Świecie mój daj mi żyć
Z dala stój i mnie odpuść sobie”

( A. Wyszkoni Nie chcę Cię obchodzić )

Walim, 03 maja 2017 r.

https://mapa-turystyczna.pl/route/ybsf